DINKO DELIĆ – Muzička biografija
Dinko Delić, multiinstrumentalista (svirao blok-flautu i mandolinu te bass i klavijature za potrebe snimanja, inače gitarista i pjevač – kantautor), aranžer i producent iz Gradačca, ima veoma bogatu muzičku karijeru. Svirao je u mnogo grupa. Najvažnije među njima bile su – Timpani, Sinovi Sunca, Crvena jabuka, Alma, (sve iz Gradačca), Beli mrav (iz Beograda), Gradsko saobraćajno (iz Gradačca), Albatros (iz Bosanskog Šamca), Oktopod (iz Modriče), Vitamin C (iz Gradačca)… Iz dole datog prikaza sve će vam se reći.
Grupa Sinovi Sunca osnovana je u Gradačcu 1974. godine. Njeni članovi bili su: Dinko Delić (gitara i glavni vokal), Željko Bošnjak (bass gitara, gitara i vokal) i Dragan Pavlović (bubnjevi), Vladimir-Vlajko Radić (light show i ton majstor). Kasnije se grupi pridružio i Sead Huskić (bass gitara), a prateći član koji je ponekad svirao sa njima u najranijim danima bio je i Mirsad-Miki Pirić (gitara). Dragan, Željko i Vlajko bili su treći razred gimnazije, a Dinko je bio drugi razred i oni su napravili bend. Otišli su u Predsjedništvo omladine Gradačca gdje je tada predsjedavao Mehmedalija Mahmutović i tražili prostor za rad. Mehmedalija je bio mladić i razumio je potrebe srednjoškolaca: dao im je disco-salu pored sale Sportskog društva “Partizan” i dječki su počeli vježbati. Ali falili su im instrumenti i Dinko je u Komitetu SK, u “Crvenoj školi“, od Dragana Popovića i Merseda Hadžimuhamedovića zatražio pomoć. Ovi u komitetu su pomogli da se nađu pare, pa su Dragan Popović i Dinko Delić otišli u Beograd i tamo kupili pojačalo Hohner na kojem su nadobudni klinci svirali.
Ali bend je trebalo nekako nazvati i mladići su smatrali da je sasvim normalno uzeti nadimak gradačačkog velikana – Zmaj od Bosne – za ime novoformiranog rock benda. Dječki su mislili: kad postoji kisela voda “Knjaz Miloš” i cognac “Barun Trenk“, zašto gradačačka grupa ne može nositi nadimak Huseina Gradaščevića? Iste večeri momci napišu i nacrtaju ručno rađene plakatiće A4 i A3 formata i polijepe po kestenovima i po izlozima u gradu: “Zmaj od Bosne” svira u Omladinskom domu u 19h. Ali milicija je već sutradan skinula plakate, po uputstvu iz komiteta. Tadašnja politika SKJ u BiH bila je da se suzbijaju lokalni nacionalizmi, tako su i mladim rockerima zabranili upotrebu Gradaščevićevog nadimka (pomenuto pravilo u Srbiji i Hrvatskoj nije bilo tako strogo primjenjivano). A budući da su članovi benda bili u mješovitom nacionalnom sastavu i politički potpuno “podobni“, uz to i djeca uglednih roditelja – niko ih nije ispitivao, ni maltretirao. Ime Zmaj od Bosne nosili su samo jedan dan i jednu noć. Nakon zabrane, uzeli su ime Sinovi Sunca prema mayanskoj mitologiji, a i zvučalo je baš onako – morisonovski.
Dinko Delić počeo je svirati vrlo rano blok flautu i mandolinu, još 1969. godine u školskom orkestru. Tada je u OŠ “Ivan Goran Kovačić” muzičko predavao Vlastimir Budimović, profesor muzike, koji je vodio i hor i orkestar. Orkestar je imao sekciju žičanih i duvačkih instrumenata i Dinko je počeo svirati plastičnu blok flautu. To je zapazio Vladimir-Vlado Popović, gitarista grupe Vektori, jer su Popovićevi i Delićevi roditelji skupa ljetovali. Vlado je predlagao Dinkovom ocu, Mesudu Deliću, da kupi klarinet za Dinka, ali Mesud je sinu dao vlastitu akustičnu gitaru koju je Dinko počeo da uči. Prve časove Dinku su predavali Ivo Ungaro, poznati muzičar i muzički urednik na Radio Gradačcu, koji ga je učio po notama klasičnu gitaru i Vlado Popović koji je mladom Deliću pokazivao sviranje trzalicom.
Već 1971. godine u OŠ “Ivan Goran Kovačić” nastavnik muzike Sitarević Šemnun vodio je sekciju mladih gitarista. U toj sekciji Željko Bošnjak, Sead Huskić i Dinko Delić zasvirali su prvi put skupa i počeli dugogodišnje plodonosno prijateljstvo. Sitarević Šemnun poznavao je učitelja Boru Jakovca koji je u Gradačcu bio već dokazani i poznati bubnjar. U jesen 1973. godine, Sitarević i Jakovac pozvali su Dinka i Seada da skupa sviraju u grupi Timpani. Ova grupa svirala je svoju prvu igranku u Tuzlanima (gornja Tramošnica) u decembru 1973. godine. Sitarević je svirao orgulje, Jakovac bubnjeve, Sead Huskić gitaru a Dinko Delić svirao solo gitaru i pjevao glavni vokal. Grupa je bila vrlo zapažena jer su svirali po notama pjesme grupa Indexi i Korni grupa, Pro Arte, S vremena na vreme, The Beatles i druge. Dinkov prijatelj Nenad Bilajac donio je iz Njemačke hippie išaranu bundu od vještačke kože koju je Dinko oblačio na nastupima. Sa tek puštenom poludugom kosom i hippie bundom, Dinko je predstavljao malu atrakciju u Tuzlanima, gdje seljani nisu bili navikli na ornamentiku “djece cvijeća“. Razglas za tu prvu igranku: “Iskra” pojačalo 250 W sa četiri zvučne kutije, obezbijedio je Goran-Švaljuga Đulbegović, tadašnji tonac u gradačačkom DPC “Skenderija“. No, grupa Timpani nije bila dugog vijeka. Jakovac i Sitarević, nakon nekoliko nastupa, pridružili su se Zlatanu Peleševiću u grupi Help, a Delić je sa Bošnjakom i Pavlovićem osnovao Sinove Sunca.
Dinko Delić – Sinovi Sunca
Gradačački Klub studenata koji su, te 1974. godine, vodili Petar Simić i Mirsad Taslidžić (arhitekti), Fikret-Piki Skenderović (pravnik) i Jadran Bandić (ljekar), pomagao je mladićima iz underground grupe Sinovi Sunca. Skupa su krečili salu Omladinskog doma: obojili glavni zid iza bine u crveno sa jarkim žutim Suncem i davali veliku podršku muzičarima koji su pokušavali sa manje ili više uspjeha svirati blues, hard rock i psychodeliju stranih i domaćih popularnih grupa. Svirali su pjesme grupa: Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath, The Beatles, Rolling Stones, Uriah Heep, Hot Chocolate, i dr. A od domaćih, svirali su pjesme grupa: Indexi, Bijelo dugme, Teška industrija, YU-grupa i Time. Njihovi prvi nastupi bili su u Omladinskom domu pored SD “Partizan“, u hodniku Gimnazije “Hasan Kikić“, a svirali su često i u Čitaonici u Svircu. Postali su poznatiji u Posavini kada su nastupili na igranci u Crkvini blizu Bosanskog Šamca. Tada su jedino Sinovi Sunca u toj regiji svirali veliki hit “Emma” engleske grupe Hot Chocolate i morali su, na zahtjev publike, da ga ponavljaju po nekoliko puta u toku igranke.
Početkom 1975. godine desio se svojevrstan rat bandova. Naime, u Gradačac je povremeno dolazila na “tezgu” i grupa Maks, neka vrsta posavske supergrupe koju su sačinjavali muzičari iz Modriče i Bosanskog Šamca. To su bili: Dževo (bass), Mustafa (solo gitara i vokal), Asim-Havrlja (glavni vokal i bubanj) i Mićo (klavijature). Maksovci su bili stariji muzičari sa više godina svirke i pređene “kilometraže” i popularni u cijeloj Bosanskoj Posavini. Ali za osmomartovski praznik Dana žena, Sinovi Sunca zakazali su igranku u gradačačkom hotelu, a Maks je dogovorio igranku u Omladinskom pored “Partizana“. Nakon prvih sat vremena svirke bilo je jasno: gradačačka publika izabrala je svoj bend. Hotel je bio pun posjetilaca, a Maksovci nisu prodali ni deset ulaznica. No, taj “okršaj” nije spriječio tradicionalno dobru saradnju muzičara u trouglu: Modriča-Šamac-Gradačac.
‘Crvena jabuka’ – Zeljko, Sejo, Dragan i Dinko (1976)
Te, 1975. godine u grupu dolazi Sead Huskić koji je počeo da svira bass gitaru. Željko Bošnjak svira ritam gitaru, a Dragan Pavlović osvaja vrlo zahtjevne kontra i sub-kontra ritmove na pedalama bass bubnja. Prvu bass gitaru napravili su od Hefner solo gitare na koju su namontirali debele bass žice. Sinovi Sunca, osim sviranja tuđih pjesama, počinju ozbiljnije raditi na komponovanju vlastite muzike i njihov autorski rad biva zapažen. Prve pjesme snimili su za Radio Gradačac na dvokanalnom magnetofonu. To su bile pjesme Dinka Delića i Željka Bošnjaka. Kao gostujući vokal s njima je tada snimao Mirsad Avdić iz Doboja (inače, porijeklom iz Gradačca), a te pjesme su bile puštene sljedeće, 1976. godine na pop-rock emisiji “Veče uz radio” koju je na prvom programu Radio Beograda vodio Nikola Karaklajić.
ALMA (Sejo, Dinko & Dragan) 1976-77. god
Budući da su ozbiljnije radili, promijenili su image i naziv grupe. Počinju svirati hard rock, blues i pop pjesme, ali tvrđe i sa više snage, uz bogatije melodije. Grupu Crvena jabuka, krajem 1975. godine, sačinjavali su: Dinko Delić (gitara i vokal), Huskić Sead (bass) i Dragan Pavlović (bubnjevi), dok su pomažući članovi bili Vlajko Radić i Mevludin Sejdić. Ime Crvena jabuka uzeli su 10 godina prije nego što je u Sarajevu osnovana istoimena grupa Dražena Ričla i Aljoše Buhe. Stari član Željko Bošnjak zbog školskih obaveza morao je izbjeći stalni angažman u bandu, ali povremeno je nastupao sa kolegama kad su prilike dozvoljavale. Svirali su igranke i maturske večeri, svirali su muziku Bob Marleya, Eric Claptona, Eric Burdona & The Animals, Creadence Clearwater Revival, ali i svoje pjesme. Osvajali su već korišćene, ali i potpuno nove prostore za svirku: Gradsku kafanu ispod Gradine, hol sa šankom u DPC “Vaso Pelagić” Gradačac, Gradsku kafanu i Čitaonicu “Pelesić” u Modriči, i dr. Sredinom 1976. godine grupa uzima ime Alma i radila je uglavnom preko ljeta jer su Dragan Pavlović, Željko Bošnjak i Vladimir Radić otišli na studije, a Sead Huskić se zaposlio u TMD Gradačac. Svirali su za praznike i preko raspusta, a Dinko Delić je sarađivao sa Sitarevićem, Jakovcem i Peleševićem u grupi Help. Sead Huskić je tada od Miše Aleksića iz grupe SOS (kasnije: Riblja čorba) kupio svoju prvu pravu bass gitaru: Danelectro Longhorn bass – vrlo rijedak i vrijedan instrument. U jesen 1976. godine, na bini u Kino sali Gradačca snimili su u punom sastavu (Dinko, Željko, Sejo i Dragan) nekoliko svojih pjesama na kasetofon uz pomoć ton majstora Nenada Bilajca. I to je bio odličan zvuk sa odličnom svirkom, ali nažalost, taj tonski materijal je izgubljen.
ALMA (Sejo, Mevko, Dragan, Vlajko, Zeljko, Piki, Dinko & Mirsad) 1976-77. god
I naredne, 1977. godine, članovi grupe bili su zauzeti na raznim stranama. Dinko je studirao u Beogradu, Sead u Novom Sadu, Dragan u Sarajevu, a Željko u Banjaluci. No, značajan nastup grupe Alma desio se u kasno ljeto 1977. godine na RTV Beograd. Ekipa TV emislije “Zelena panorama” boravila je na Gradačačkom sajmu šljive i Dinko i Sejo su, uz pomoć bubnjara Bore Jakovca, snimili svoj prvi video spot. Svirali su autorsku pjesmu Seada Huskića komponovanu na tekst Seadovog djeda, pjesnika Huseina Šehića, a Dinko je uradio aranžman. Video spot je emitovan za gledaoce širom Jugoslavije i grupa Alma je dobila mnogobrojne pohvale i odlične kritike. Treba pomenuti saradnju Dinka Delića sa fakultetskim kolegom Đorđem Spasićem (prvi bubnjar beogradske grupe SOS). Njih dvojica su zakratko svirali u grupi Max Miller & Co i ostvarili značajajan nastup u dvorani Doma sindikata u Beogradu na koncertu za srednjoškolce.
Veoma značajanu “gažu” grupa Alma imala je tokom ljeta 1978. godine kada im se pridružio odličan klavijaturista Tihomir Mišić, nastavnik muzike iz Modriče. Tihomira je u Gradačac doveo Ivan Mihaljević koji je tada sarađivao sa tamburašima iz Modriče i Jakeša i tako upoznao Mišića koji je tamo predavao muziku. Tiho je imao Hammond orgulje, rijedak i skup instrument, a Dragan je od Bore Jakovca kupio odličan Yamaha bubanj, tako da su njih dvojica sa Sejom i Dinkom činili instrumentalno i kadrovski vrlo opremljen kvartet. Svirali su po notama zahtjevan repertoar pop, rock i evergreen muzike: grupa Alma je svirala mjesec dana na terasi Kule Zmaja od Bosne, kao prvi gradačački sastav koji je na Gradini imao profesionalni angažman. To je bilo i posljednji put da je grupa Alma svirala u tom sastavu.
Sve do 1980. godine Dinko Delić svirao je u beogradskoj grupi Beli mrav sa Zoranom (bass), Šapom (gitara) i Bokijem (bubnjevi). Grupa je vježbala u Sportskom centru “Šumice” na Autokomandi i svirala igranke na Banovom brdu, u Obrenovcu, Pančevu i drugim gradićima oko Beograda. Istaknut nastup imali su u Domu omladine Beograda gdje su svirali na gitarijadi mlađih beogradskih bandova. Nastup je uživo prenosio i Radio Beograd. Posljednju godinu studija, 1980., Dinko je “krunisao” samostalnim koncertom u novootvorenom Klubu Filološkog fakulteta. Uz posebnu scenografiju, izveo je vlastite pjesme u maniru bluesa i balade samo uz pratnju akustične gitare. Za takav pristup Dinko se odlučio nakon savjetovanja sa Jovom Radovanovićem iz grupe 7 mladih. Lepi Jova uvijek je bio spreman da pomogne mlađim muzičarima.
Po povratku sa studija, 1980. godine, Dinko i Sejo Huskić kratko su sarađivali sa grupom Help gdje su tada svirali Zlatan Pelešević, Šime Sitarević i Nurdin-Piki Kikić. Nastupili su kao kvintet za proslavu Nove 1981. godine u Velikoj sali DPC “Vaso Pelagić” Gradačac pred više stotina mladića i djevojaka. Tik prije te svirke Dinko je kupio svoju prvu profesionalnu gitaru. To je bio Gibson Les Paul Custom iz ’70. godine, rijedak i odličan instrument. Sejo tada odlazi na odsluženje vojnog roka, a Dinko narednu godinu i po sarađuje sa grupom LEX u kojoj su svirali Mato Gagulić, Asif Mujčić i Asim Hanić.
Nakon služenja JNA, Sead Huskić se vraća u Gradačac, pa Dinko i Sejo, 1982. godine, osnivaju grupu Gradsko saobraćajno sa dvojicom Modričana: Tihomirom Mišićem (klavijature) i Aladinom Halilbašićem (bubnjevi). Vježbali su u Mišićima (Skugrić) u kući Tihomirovog oca, uglavnom, pop, funk i heavy metal repertoar i svirali na igrankama u Vidi i Krčevini u Gradačacu, na Sportskom igralištu u Modriči i dr. Značajno je da su radili i na autorskom materijalu. Dinko Delić i Tiho Mišić pisali su muziku i tekst, a aranžman su radili skupa. Njihov najvažniji nastup dogodio se na “Pop paradi” u Županji 1982. godine kada su svirali vlastite pjesme skupa sa grupama Milky Way (Vinkovci) i Dorian Gray (Zagreb). Massimo Savić je pohvalio nastup grupe Gradsko saobraćajno i pozvao ih da nastave zajedničku saradnju. Nažalost, Aladin Halilbašić je zbog privatnih razloga bio spriječen u daljem sviranju i grupa prestaje sa radom.
Dinko & Albatros – Dinko, Meca, Brano i Ljube (1983)
U proljeće 1983. godine Dinko kupuje svoju prvu Fender gitaru. To je bio Stratocaster kojeg je Dinko kupio od Zlatka Manojlovića, leadera beogradske grupe Dah. Tada počinje i Dinkova dugogodišnja plodna saradnja sa grupom Albatros iz Bosanskog Šamca. Njihov leader, Ljubiša Tovirac (solo gitara i vokal) bio je poznat gitarista u Posavini, ali drugačijeg stila sviranja od Dinka. Njih dvojica sjajno su se dopunjavali i duelom solo gitara obogatili zajednički zvuk. Nenad-Meca Šapić (bass) i Branislav Tovirac (bubnjevi), sa Ljubišom i Dinkom, činili su kvartet koji je nastupao sa igrankama u Bosanskom Šamcu i u Tišini, u Gradačcu, Ledenicama i Krčevini. Ali najznačajniji dio njihovog rada bio je autorski repertoar. Uvježbali su nekoliko pjesama Dinka Delića i snimili ih u studiju “Rokoko” iz mjesta Bošnjaci, nedaleko od Županje, vlasnika Želimira Babogredca. Taj materijal pod imenom “Dinko i Albatros” bio je prihvaćen na muzičkom kolegiju RTV Sarajevo koji su (između ostalih) sačinjavali Davorin Popović i Kemal Monteno, tako da je Delić dobio ponudu da potpiše ugovor za long play ploču. Ti demo snimci iz Županje bili su emitovani na beogradskom Studiju B u programu koji je vodio Marko Janković i na Radio Sarajevu. A na Radio Županji, Dinkove pjesme “Između Tuzle i Mostara” i “Maya“, bile su hit Omladinskog programa i veoma omiljene kod slušalaca. Nažalost, privatni problemi spriječili su Dinka da nastavi rad na ovom projektu i long play ploča nije bila snimljena.
Od 1984. do 1986. godine Dinko je sarađivao sa raznim muzičarima. Svirao je u grupi Bosanski lonac sa Pikijem Kikićem, Ivanom Mihaljevićem i Šimetom Sitarevićem. U isto vrijeme bio je angažiran i sa šamačkim Albatrosom gdje su svirali Ljubiša i Brano Tovirac, Meca Šapić i Branislav Lukač. Osim Ljubiše u Bosanskom Šamcu i Brano Lukač je bio poznat kao izvrstan muzičar -multiinstrumentalista: svirao je gitaru, bass i usnu harmoniku U posebnim prilikama, kada su svirali maturske večeri ili proslavu nove godine, Dinko bi okupio oba banda i tako ujedinio raznoliki repertoar: od narodnog kola i sevdalinke, pa do pop, rock i blues muzike. Tako su ovi muzičari mogli zadovoljiti raznoliku publiku i svirati za sve generacije.
U jesen 1986. godine Dinko je pozvan da se pridruži modričkoj grupi Oktopod koju je vodio Tihomir Mišić. Na bubnjevima je svirao Senad-Sojka Berbić, a kasnije im se priključio i Sead Huskić na bassu. Grupa Oktopod je svirala redovne igranke i koncerte sa poznatim zvijezdama jugoslovenske i bosanskohercegovačke estrade. Imali su stalni angažman u Johovcu, Osječanima i Podnovlju, gdje se na igrankama moglo okupiti i do hiljadu-dvije gledalaca sedmično. Tihomir i ekipa svirali su sa: Željkom Bebekom, YU-grupom, Crvenom jabukom, Valentinom, ali i sa: Šabanom Šaulićem, Mehom Puzićem, Duškom Kulišem, Amelom Zuković i drugima. Poznati su njihovi koncerti, svadbe i igranke gdje su se znali udružiti i sa Albatrosima u neku vrstu posavske super-grupe gdje se na bini znalo izmijeniti i desetak odličnih muzičara.
Ali nemirni duh Dinku nije dozvolio stagnaciju. Već početkom 1989. godine on napušta Oktopod i u Gradačcu sarađuje sa mladim muzičarima iz grupe Vitamin C. To su bili Njegoslav Lazić (vokal), Edin Soldin (gitara) i Davor Kristić (klavijature). Sa njima Dinko kao gitarista, aranžer i producent odlazi u Zagreb gdje snimaju autorski materijal. Tada mijenjaju ime u Orient Express. Njihove pjesme: “Još sam živ” i “Da te pogledam” bile su veoma popularne u Gradačcu i okolini. Snimci su emitovani na radiju, a u Disco-klubu Gradačačkog sajma momci su načinili amaterske video snimke.
Dinko je putovao u Njemačku, pa iz Hamburga donio mali portabl studio za snimanje na kome je od 1990. pa do 1992. godine snimao mlade modričke i gradačačke muzičare. Tada su, između ostalih, kod Dinka snimali: Slađana Petrović iz Gradačca, Horoskop i Milky Way iz Modriče. Ti snimci bili su vrlo uspješni, a Dinko je sa odličnim gitarama i pretpojačalima počeo da se ozbiljnije bavi producentskim i aranžerskim poslom.
Za vrijeme rata od 1992. do 1995. godine Dinko prelazi u Tuzlu, osniva “DODO studio” i bavi se snimanjem mladih tuzlanskih grupa. Tada su svoje prve snimke napravili: Incident, No Comment, Vlado, Raza iz Gračanice i Outsideri iz Lukavca. Saradnici u studiju Dinku su bili Josip-Mišo Čoja i Sevret-Nuta Barčić, veterani iz poznatih tuzlanskih grupa. Mišo je svirao gitaru, npr. u grupama Robinzoni i Juniori, a Nuta bubanj u grupi Sezam. U vremenu najžešćih ratnih zbivanja 1993. godine, Dinko je svirao u Jazz Big Bandu RTV Tuzla pod dirigentskom palicom profesora Čestmira Dušeka. Jazz band je svirao uglavnom aranžmane Glenna Millera i imao nekoliko zapaženih nastupa u Domu Armije Tuzla i na Ratnoj olimpijadi u Mejdanu. Dinko je tada upoznao Mirsada Meškovića Meška, vrsnog kontrabasistu i sa njim 1998. godine svirao evergreen na matinejama u barovima kod vojne baze (“Eagle” Base) u Dubravama i u kafićima na tuzlanskoj Kapiji. Sa njima je ponekad svirao i gitarista Senad Osmanović Grof.
Svega nekoliko mjeseci u 2000. godini Dinko je sarađivao sa grupom Boja noći iz Gračanice. Odsvirali su matursko veče u Domu kulture Gračanica i još nekoliko nastupa. Narednih nekoliko godina Dinko je pripremao autorski materijal: 16 pjesama bluesa i balada koje su snimljene kao CD uz knjigu “Daroga za Katmandu“. Dio tog programa izveden je 2005. godine na Gradačačkim književnim susretima u duetu sa mladom pjevačicom iz Tuzle, Ilonom Hot. “Dinko & Ilona” izveli su Dinkovu pjesmu “Bosno, zemljo – rodni zavičaju” i pjesmu Hasana Kikića “Posavina pjeva” koju je Dinko preradio i komponovao posebno za tu priliku. Inserti njihovog uspješnog nastupa bili su prikazani na nekoliko TV stanica.
Iduće, 2006. godine, Dinko je svirao sa gradačačkim sastavom James Joys Rols Royce Band. Tu grupu vodio je kompozitor, gitarista i pjevač Edo Muftić, a sa njim su još svirali i basista Sanjin Vosanović, klaviristkinja Dina Vosanović i bubnjar iz Sarajeva Mahir Bostandžija. Bend je u Gradačcu vježbao neko vrijeme Muftićev autorski materijal i nastupio na Muzičkom festivalu Zelenkovac kod Mrkonjić Grada.
Knjiga “Daroga za Katmandu” sa Dinkovim pjesmama i muzičkim CD-om, multimedijalni projekat sa ilustracijama Bojana Bahića iz Los Angelesa, završena je 2008. godine. Za taj muzički i poetski sadržaj veoma nadahnut pogovor napisao je Arsen Dedić, a recenzije Julijana Matanović i Amir Misirlić. Kao kruna muzičkog i književnog rada Dinka Delića, nadajmo se da će “Daroga” i CD jednog dana biti pred slušaocima / čitaocima.
Svoje ogromno muzičko iskustvo Dinko Delić prenosi na posjetioce Facebook grupe Jazzofili, koje je Dinko Moderator i jedan od aktivnijih članova.
P.S.: Na poziv starog prijatelja Zorana Ristića iz Osječana, grupa Oktopod u sastavu: klavijaturista Tihomir Mišić (Toronto), bubnjar Senad Berbić Sojka (Tarevci), basista Sead Huskić (Gradačac) i gitarista Dinko Delić (Tuzla) održali su reunion igranku, 27.07.2013. godine. Pred više stotina gledalaca svih generacija Oktopod je u Osječanima podsjetio na dane “ponosa i slave“. Nastup je ozvučavao Fuad Begović iz Gradačca sa razglasom i osvjetljenjem od nekoliko hiljada watti, a ton majstor je bio Musa Delić, takođe iz Gradačca.
Dinko Delić – Foto: Dragutin Matošević
