ARNOLD LAYNE & ALHEMIJA – Jednom nogom u grobu / RnR Records, 2018 / CDr, dig / indie rock / Srbija
Arnold Layne & Alhemija je indie / alternative rock bend iz Niša, Srbija. Aktivan je bio tokom 1980-ih i 1990-ih i nakon duge pauze, ponovo se okupio 2017. godine. Grupa Arnold Layne & Alhemija osnovana je početkom 1983. godine. Iako još u srednjoj školi, Nenad Cvetičanin, već lokalno poznati pjevač i gitarista, došao je na ideju da formira art-rock bend, pa je pozvao Dejana Krstovića, bass gitaristu i Dejana Marinkovića, bubnjara. Ubrzo im se pridružio Miodrag Manić, klavijaturista, član tada dobro poznate post-punk grupe Fleke. Međutim, nakon samo tri mjeseca, četiri snimljene pjesme i 15-minutnog nastupa kao predgrupa Električnom orgazmu, bend se raspao zbog ogromnih ličnih i umjetničkih razlika. Nenad Cvetičanin je odlučio da zadrži ime grupe i pozvao Dejana Krasića, gitaristu i Miomira Ranđelovića, bass gitaristu iz grupe Preterano plavo, da mu se pridruže u pratnji Vlada Ivanovića, bubnjara. Novi sastav imao je mnogo čvršći zvuk baziran na gitarama i počeo da stvara novi zvuk benda koji će biti njihov zaštitni znak u godinama koje dolaze.
Do jeseni 1984., Dejan Krasić i Miomir Ranđelović, pozvani su na služenje vojnog roka i bend je bio prinuđen da napravi pauzu. Tokom tog perioda, Nenad Cvetičanin se kao gitarista i prateći vokal pridružuje grupi Dobri Isak, provodeći godinu dana sa tim bendom na koncertima i učestvuje u snimanju albuma “Mi plačemo iza tamnih naočara“, kojem je doprinjeo svojom pjesmom, “Feniks“, kao i stihovima za pjesmu “Plakati su ikone“.
Početkom 1986. godine, grupa Arnold Layne & Alhemija ponovo se okuplja, ali ovaj put sa novim bubnjarem, Bratislavom Ničićem. Novi zvuk koji su počeli da prave prije pauze evoluiralo je do nečega što je bend nazivao “Flower-Power-Punk“. To je bila mješavina zvuka sredine 1960-ih koji su predstavljali Pink Floyd (Syd Barretta), Velvet Underground, Jefferson Airplane, The Doors, kao i zvuk albuma “Revolver“, grupe The Beatles, pomješan sa zvukom post-punk bendova poput Siouxsie and the Banshees, Echo & Bunnimen, Joy Division ili Gang of Four i Stranglers uz koje su odrastali. To je bio zvuk zasnovan na gitarama sa melodijskim vokalima i mračnim tekstovima, koji su govorili o homoseksualnosti, zloupotrebi droga i uličnom nasilju. Do kraja godine, bend ponovo mijenja bubnjara i Tomislav Popović postaje novi član. Bend tada snima i svoj prvi nezvanični album, ironično nazvan “Pesma radosti“. Krajem 1986. godine, bend započinje pregovore sa Jugotonom, najvećim izdavačem u Jugoslaviji. Poslije tri mjeseca pregovori propadaju, ali bend od Jugotona dobija ponudu da u jesen 1987. godine objavi svoj materijal za izdavačku kuću RTV Ljubljana sa kojima je Jugoton imao poslovnu saradnju. Međutim, spletom okolnosti, Nenad Cvetičanin odlazi na odsluženje vojnog roka i umjesto da budu u studiju, bend je prinuđen da napravi novu pauzu.
Krajem 1988. godine, bendu se pridružuje Srđan Jovanović kao gitarista i klavijaturista. Arnold Layne & Alhemija snimaju svoj drugi nezvanični album pod nazivom “Znaci na Mesecu” i ponovo pokušavaju da dobiju ugovor sa Jugotonom, ali opet bivaju odbijeni. Početkom 1989. godine, iz Velike Britanije počinje da pristiže novi zvuk koji su predstavljali bendovi kao što su The Stone Roses, Inspiral Carpets, The Charlatans (Madchester), čija je muzika nevjerovatno ličila na ono što je Arnold Layne & Alhemija radili već nekoliko godina do tada. Ovog puta, Jugoton nije propustio priliku. Godine 1990., Saša Marković (ex Dobri Isak), pridružuje se bendu kao novi bubnjar, a bend snima svoj prvi single, “Kiša dolazi / Izvan nas“, za Jugoton, uz izvršnu produkciju SKC-a Niš. Njihov drugi single, “Ona zna / Sazvučje sveta“, izlazi ubrzo potom, takođe za Jugoton, ali ovog puta uz izvršnu produkciju DOM-a iz Niša. Interesantno je da su sve četiri pjesme nalazile još na njihovom prvom nezvaničnom albumu koji je grupa ponudila Jugotonu, četiri godine ranije. Oba singla su prošla izuzetno dobro i našla se među prvih deset na gotovo svim radio stanicama u Jugoslaviji tokom čitave godine. Bend je proglašen za najveću nadu Jugoslavije i sve je izgledalo da je Arnold Layne & Alhemija na putu da zauzme mjesto koje mu pripada u jugoslovenskom rock ‘n’ rollu, ali… onda se Jugoslavija raspala.
Početkom 1994. godine, u pratnji još jednog klavijaturiste, Zorana Cvetkovića (ex Romanične boje, Pasivni posmatrači prirode), Arnold Layne & Alhemija se ponovo okuplja sa idejom da uradi konceptualni album koji će prikazati brutalni raspad domovine koja je prestala da postoji. Već aprila iste godine, bend ulazi u studio i snima pjesme koje će postati album “Land Ho!“. Album predstavlja mješavinu privlačnih melodija koje se prepliću se užasnom slikom zemlje koja se raspada i ratom među bivšim braćom. Do ljeta te godine, album je objavljen pod etiketom ITV Melomarket, najvećim izdavačem u Srbiji u to vrijeme.
U to vrijeme, grupa od šest članova u pratnji dva ženska prateća vokala, mučila se da obezbijedi koncerte, tako da se već naredne godine postava vratila na petorku, ali ovog puta sa novim bubnjarem, Dejanom Đurićem (ex Gospodin Pinokio) i počela je da snima pjesme za novi album. Nezadovoljni izdavačkom kućom koja nije htjela da promoviše bend, Arnold Layne & Alhemija pokreću vlastitu izdavačku kuću pod nazivom XL Records koja re-izdaje album “Land Ho!” i objavljuje novi album pod nazivom “Singlovi na gomili” na kojem se nalaze nove pjesme snimljene od 1995. do 1997. godine, kao i re-izdanja njihova prva dva singla. Krajem ljeta 1998. bend je održao koncert koji je trebalo da bude oproštajni na glavnom gradskom trgu u svom rodnom gradu (Nišu) pred 10.000 ljudi u publici.
Godine 2000., bend se ponovo okupio da bi snimio 12 novih pjesama, ovog puta na engleskom jeziku, za album “Shotgun” i pod imenom Alhemia. Album je izdao XL Records, ali bend nije počeo ponovo da svira i naredne godine Nenad Cvetičanin se seli iz Niša za Beograd, gdje nastavlja svoju televizijsku, scenarističku i književnu karijeru, iako članovi benda nikada nisu izgubili kontakt među sobom. Iznenada, 13. januara 2013. godine, Srđan Jovanović umire od srčanog udara. Taj tragični događaj inspirisao je mladog filmskog reditelja, Stefana Krasića, da snimi dokumentarni film o bendu nazvan “Kumovi“, sa podnaslovom, “Priča o bendu koji je zamalo uspeo“.
Inspirisani uspjehom dokumentarnog filma, članovi benda su krajem 2016. godine odlučili da naprave koncert u znak sjećanja na Srđana Jovanovića i na njegov rođendan, 20. marta 2017. godine. U pratnji novog bubnjara, Antonije Pejčića (ex Tam Tam), bend je počeo da uvježbava stare pjesme, ali su postupno počele da se pojavljuju ideje za nove pjesme i umjesto jednokratnog koncerta, bend je ponovo počeo redovno da svira nastupajući na Nišville festivalu i festivalu Nisomnia održanom 2017. godine. Oktobra 2018. godine, bend je objavio novi, njihov četvrti zvanični album, pod nazivom, “Jednom nogom u grobu“. Album je objavila izdavačka kuća RnR Records, Zemun.
Diskografija – Land Ho! (ITV Melomarket, 1994) ; Singlovi na gomili (Album, XL Records, RnR Records) ; (pod imenom Alhemia) Shotgun (Album, XL Records, RnR Records) ; Jednom nogom u grobu (CDr, Album, RnR Records, 2018)
Arnold Layne & Alhemija su – Nenad Cvetičanin (gitara, vokali) ; Dejan Krasić (gitara) ; Zoran Cvetković (klavijature, Sampler, 3) ; Miomir Ranđelović (bass) ; Antonije Pejčić (bubnjevi)
Prethodni članovi – Dejan Krstović (bass gitara) ; Dejan Marinković (bubnjevi) ; Vlado Ivanović (bubnjevi) ; Tomislav Popović (bubnjevi) ; Bratislav Ničić (bubnjevi) ; Saša Marković (bubnjevi) ; Dejan Đurić (bubnjevi) ; Srđan Jovanović (gitara, klavijature)
Po mom starom običaju – prvo da razjasnimo eventualne dileme – od kuda ime Arnold Layne u imenu ovog benda. “Arnold Layne” je pjesma sa debut single izdanja engleske rock grupe Pink Floyd, izdatog 10. marta 1967. godine, napisane od strane Syd Barretta. Sada je mnogo toga, nadam se, jasnije.
“Jednom nogom u grobu” je album sa devet autorskih pjesama. Muziku, tekstove, aranžmane, produkciju, mastering i dizajn omota potpisuju svi članovi benda Arnold Layne & Alhemija. Pri prvom slušanju ovog albuma bio sam nemalo iznenađen muzičkim stilom koji upražnjavaju ovi muzičari. Kriva je moja predođba. Očekivao sam da će mi iz slušalica ekspolodirati neki hard rock zvuk, međutim… Muzika koja mi dolazi u slušalice smirena je, a tekstovi nagone na razmišljanje. Ovaku muziku prave bendovi koji dobro znaju što hoće. Poruka koju šalju onima koji ih slušaju, ima prioritet u odnosu na muzičku podlogu. I jedan (tekstovi) i drugi (muzička pratnja) segment urađeni su znalački. U svako slučaju, bend ovog profila svakako je dobrodošao na srpskoj muzičkoj sceni.
Arnold Layne & Alhemija su izabrali originalan, ali i mnogo teži način da se nametnu srpskoj muzičkoj sceni. Njihova muzika ne “ulazi u uho” na prvo slušanje. Slušanjem ponovo i ponovo, neminovno pronalazi puta do slušateljeve pažnje. Njena ljepota otkriva se polako, iz daleka. Svakim slušanjem bliža je i bliža tački da se zavoli i neprikosnoveno prihvati. Treba joj samo dati šansu. Ovo je muzika za one koji su strpljivi, koji od muzike traže mnogo više nego je ponavljajući ritam i melodijske linije koje se samo po sebi “podrazumijevaju“. Svi muzički obrati, kojih je ovaj album pun, daju mu neprolaznu vrijednost.
Arnold Layne & Alhemija – “Jednom nogom u grobu” – 1. Licemerje i ludilo ; 2. Incident ; 3. Bukolika ; 4. Tebe mi ništa neće pokvariti ovaj dan ; 5. Slagalica ; 6. Tuga za jug ; 7. Vrt ; 8. Tišina (feat. Nikola Cvetković, klavir) ; 9. Sreća
https://www.facebook.com/arnoldlaynealhemija /
Foto galerija – Arnold Layne & Alhemija
YT – Arnold Layne & Alhemija – Slagalica
YT – Arnold Layne & Alhemija – Incident
